O budowie świątyni i utworzeniu parafii w szybko rozrastającym się tzw. Nowym Koninie myślał już biskup włocławski Antoni Pawłowski. W okresie tzw. odwilży popaździernikowej (po 1956 r.) władze zgodziły się na postawienie krzyża w miejscu, na którym miał stanąć kościół (dawny Czarków, obecnie miejsce u zbiegu ulic Dworcowej i 1 Maja). Jednak w 1963 r. krzyż ten wywieziono potajemnie w nocy i sprawa budowy kościoła oraz utworzenia nowej parafii w Koninie została zamrożona na wiele lat.

W 1968 r. powstał ośrodek duszpasterski przy zbudowanym z inspiracji ks. Stanisława Piotrowskiego domu mieszkalnym przy ul. Wiśniowej 7, w którym rozpoczęto katechizację dzieci z tej części nowego Konina. Następnie przed kapliczką rozpoczęto (1970 r.) odprawianie niedzielnych Mszy świętych. W lutym 1971 r., po tzw. wydarzeniach grudniowych i zmianie ekipy rządzącej w Polsce, zgodzono się na budowę filialnego kościoła, pierwszego w Polsce p.w. Maksymiliana Kolbego, beatyfikowanego w tymże roku.
Zadania jego budowy (w której wsparcie włączyli się kapłani byli więźniowie obozów koncentracyjnych) podjął się ks. Antoni Łassa, proboszcz parafii św. Wojciecha. Na przeznaczonym pod budowę świątyni placu postawiono tymczasową kaplicę dedykowaną św. Józefowi Robotnikowi. Poświęcenia placu, krzyża i kaplicy dokonał w dniu 5 XII 1971 r. ówczesny biskup włocławski Jan Zaręba. Przekazał też, pochodzący z podziemi watykańskiej bazyliki św. Piotra, kamień węgielny poświęcony 17 X 1971 r. przez papieża Pawła VI, w dniu beatyfikacji Maksymiliana Kolbego. Budowę dwupoziomowej świątyni połączonej z zapleczem katechetyczno-mieszkalnym, według projektu inż. Aleksandra Holasa, rozpoczęto 2 V 1973 r. W dniu 12 VIII 1973 r. bp Zaręba dokonał wmurowania kamienia węgielnego. Pierwszą pasterkę w dolnej części kościoła odprawił 24 XII 1974 r. biskup pomocniczy Czesław Lewandowski.
Samodzielna parafia pod wezwaniem bł. Maksymiliana Kolbego, wyłoniona z terenu par. św. Wojciecha, powstała 15 VI 1977 r., a jej pierwszym proboszczem został budowniczy świątyni, ks. Antoni Łassa. Konsekracji kościoła dokonał bp Jan Zaręba w dniu 17 X 1981 r., w czterdziestolecie męczeństwa i w dziesiątą rocznicę beatyfikacji jego patrona.
Świątynia wzniesiona jest z cegły, kamienia i elementów żelbetonowych. Nad płaskim stropodachem wznosi się 44-metrowa quasi-wieża w kształcie żagla, zwieńczona krzyżem. Dolną kondygnację kościoła stanowią: kaplica, sale zaplecza duszpasterskiego, zakrystia, zaplecze techniczne, wentylatornia, węzeł cieplny i warsztaty. Górna, jednonawowa kondygnacja to świątynia o powierzchni 1600 m2. Filary i posadzka wykładane marmurem. Sufit wyłożony drewnem – jodłą syberyjską. Projekt Janusza Toffila. W prezbiterium ściana główna ozdobiona mozaiką przedstawiającą męczeństwo św. Maksymiliana Kolbego. Na ścianach bocznych Droga Krzyżowa – wszystko zaprojektowane i wykonane przez ks. Tadeusza Furdynę, salezjanina.
Na placu przykościelnym dzwonnica murowana z kamieni, mieszcząca również chłodnię i kaplicę przedpogrzebową. Obok kościoła mieści się powstały w 1985 r. budynek przeznaczony na Ośrodek Kultury Chrześcijańskiej z aulą im. ks. Jerzego Popiełuszki. Wokół placu usytuowano stacje Polskiej Drogi Krzyżowej, nawiązujące do postaci i wydarzeń z historii Polski.

Posługę w parafii pełnią:
Proboszcz:

ks. Wojciech Kochański – mgr teologii, prałat honorowy Jego Świątobliwości, Wikariusz Biskupi na rejon koniński, Dziekan dekanatu Konin III; proboszcz parafii od 2003 r.;tel.: (0) 518-014-601

Wikariusze:

ks. Sławomir Majdecki – mgr teologii; wikariusz parafii św. Maksymiliana od 2007 r.; tel.: (0) 518-014-604

ks. Piotr Rogoziński – mgr teologii; wikariusz parafii św. Maksymiliana od 2009 r.; tel.: (0) 518-014-603

ks. Piotr Małecki  – mgr teologii; wikariusz parafii św. Maksymiliana od 2010 r.; tel.: (0) 518-014-602

ks. Marcin Topolski  – mgr teologii; wikariusz parafii św. Maksymiliana od 2010 r.; tel.: (0) 518-014-605

Na mocy dekretu ks. bp. Ordynariusza Wiesława Meringa, z dniem 30 czerwca 2011 roku rozpocznie swoją pracę duszpasterską ks. Jarosław Szpolorowski . Przejmie on obowiązki ks. Sławomira Majdeckiego. Ks. Jarosław został przeniesiony ze stanowiska wicerektora Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.

Księża Seniorzy:

zamieszkujący: ul. św. Maksymiliana 2, 62-510 Konin

ks. kan. Zenon Karduszewski; ostatnia parafia: Babiak, senior od 2008 r.; tel. 518-014-608

zamieszkujący: ul. Wiśniowa 7, 62-510 Konin

ks. mgr inf. Antoni Kazimierz Łassa; ostatnia parafia: św. Maksymiliana w Koninie, senior od 2003 r.; tel. 063 249 75 13

ks. mgr Włodzimierz Toboła; ostatnia parafia: Kłóbka, senior od 2006 r.; tel. 518-014-610

Siostry Benedyktynki Misjonarki (OSB)

ul. św. Maksymiliana Kolbego 2, 62-610 Konin
tel: (0) 518-014-609

s. Ludomira Wasilewska – Przełożona Domu i Organista

s. Terezja Pawłowska – Zakrystianka

s. Jordana Tymińska – Katechetka

s. Agnes Janiak – Katechetka

GRUPY

Diakonia modlitwy. Tak piszą o sobie: ,,Ks. Franciszek Blachnicki mówił o diakonii modlitwy, jako o podstawowej diakonii wobec wszelkich działań Ruchu Światło Życie i pozostałych diakonii. Człowiek, który się modli jest w bliskiej relacji z Panem Bogiem. A wiadomo, że każde działanie, które nie jest osadzone w woli Bożej, jest tylko aktywizmem i nie ma nic wspólnego z budowaniem Królestwa Bożego.

Dlatego modlimy się – to takie proste – tak krótko można określić zadanie podstawowe dla diakonii modlitwy.

Nasz sztandarowy „produkt”, to spotkania modlitewne. Organizujemy je raz w ostatni piątek miesiąca w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Koninie w formie adoracji Najświętszego Sakramentu. Jednak nie jest to adoracja w tradycyjnie rozumianej formie. To modlitwa uwielbienia w obecności Jezusa Eucharystycznego, na którą zapraszamy braci i siostry ze wspólnoty, ale także i wszystkich innych – są to spotkania otwarte. W ich czasie każdy uczestnik może doświadczyć różnych rodzajów modlitwy: modlitwy uwielbienia, dziękczynienia przebłagania i prośby w formie modlitwy równoczesnej, litanijnej, modlitwy ciszy, modlitwy Słowem Bożym.

Podczas spotkań modlitewnych istnieje zawsze możliwość poproszenia o modlitwę wstawienniczą w różnych sprawach. Dlatego zachęcamy do przyjścia osobistego tych wszystkich, którzy potrzebują wsparcia modlitewnego, aby samemu włączyć się w modlitwę. Oczywiście diakonia posługuje tym rodzajem modlitwy także w innych okolicznościach; jesteśmy proszeni do posługi na różnych rodzajach rekolekcji, spotkań, jeśli organizatorzy dostrzegają taka potrzebę.

Posługa modlitewna jest oparta o naszą wewnętrzną formację; diakonia spotyka się systematycznie w celu ugruntowania i rozwijania wiedzy na temat modlitwy, wyznaczania kierunków, rozeznawania posługi w obrębie Ruchu, a także po to, by się modlić w gronie odpowiedzialnych. Każdy z członków diakonii jest zobowiązany do modlitwy w intencji diakonii, spotkań modlitewnych i powierzanych intencji.

Sami bierzemy również udział w rekolekcjach specjalistycznych, by nie pozostawać w miejscu, aby się rozwijać, aby lepiej służyć wspólnocie. Jest wielu ludzi bardziej doświadczonych w modlitwie i wiele form rekolekcji o modlitwie. Dlatego uważamy, że warto się „dokształcać” w tej dziedzinie.

Najważniejsze jest jednak, że to Pan Bóg nas przynagla do tej posługi. I jest to dla nas radość, że Pan Bóg się nami posługuje i że czujemy się potrzebni.

A ponieważ doświadczamy dobra, jakie płynie dla innych i dla nas osobiście z tej posługi zapraszamy każdego, kto tylko umie i chce się modlić nie tylko w swoich sprawach, bo to jest właściwy mandat dla chcących posługiwać modlitwą.”

Eucharystyczny Ruch Młodych. Eucharystyczny Ruch Młodych sięga swymi korzeniami roku 1914, kiedy to na międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Lourdes stwierdzono potrzebę utworzenia organizacji dla dzieci o profilu eucharystycznym. Początkowo istniała ona pod nazwą Krucjata Eucharystyczna, a pierwsza jej wspólnota powstała we Francji w 1916 r. i została założona przez jezuitę o. Bessier’sa. Na terenie Polski Krucjatę założyła św. Urszula Ledóchowska, założycielka Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, która 1 stycznia 1925 r. w Pniewach k/Poznania utworzyła pierwsze koło Krucjaty. Od 1960 r. Krucjata Eucharystyczna zaczyna działać w nowym stylu, jako nowy ruch i za radą papieża Jana XXIII przybiera nazwę Eucharystyczny Ruch Młodych. Aktualnie ERM jest ruchem międzynarodowym i obejmuje 3 miliony młodych na całym świecie.

Celem Eucharystycznego Ruchu Młodych jest wdrażanie dzieci do czynnego udziału we Mszy św. oraz innych form kultu Eucharystii, pogłębienie przyjaźni z Jezusem Eucharystycznym, rozbudzanie pragnienia modlitwy i pomaganie w pracy

Formację w ERM-ie streszczają 4 krótkie zasady:

1. Żyj Mszą Świętą!

2. Czytaj Ewangelię!

3. Kochaj bliźnich!

4. Bądź trzynastym apostołem!

Znakami ERM – u jest żółta chusta i odznaka mająca kształt krzyża otoczonego kołem z napisem: Króluj nam Chryste!

EUCHARYSTYCZNY RUCH MŁODYCH W PARAFII ŚW. MAKSYMILIANA

Do Eucharystycznego Ruchu Młodych w parafii należą: Bilska Kinga, Bobrowska Sandra, Fritz Marysia, Karpińska Estera, Karpińska Jagoda, Kaźmierczak Julka, Kaźmierczak Marta, Kulesa Kasia, Laskowska Julka, Michalak Bartek, Michalski Bartek, Mitulska Andżelika, Przespolewska Agata, Romanowska Marta, Stęperska Małgosia, Stęperska Julka. Spotkania odbywają się w sobotę o godz. 12.00 w salce parafialnej. Animatorem jest s. Agnes, a opiekę duchową nad grupą sprawuje ks. Sławomir Majdecki.

Różne wydarzenia. 18 grudnia 2010 r. pod opieką ks. Sławka odbyło się spotkanie opłatkowe uczestników scholi św. Maksymiliana i Eucharystycznego Ruchu Młodych, na którym był obecny także Ks. Proboszcz. Wszystkim obecnym złożył życzenia z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia oraz zachęcił dzieci do wytrwałości w głoszeniu chwały Bożej przez śpiew i modlitwę. Było dzielenie się opłatkiem, życzenia i kolędy, herbata i coś słodkiego, a na koniec także upominki od św. Mikołaja. Bóg zapłać!

6 stycznia 2011 r. w uroczystość Objawienia Pańskiego dzieci z ERM – u, scholi parafialnej i ministranci przedstawili w naszym kościele Jasełka. Wykonawcami byli:Kujawa Mateusz, Fritz Marysia, Słowiński Rafał, Rulkiewicz Kamil, Karpińska Jagoda, Bilska Kinga, Laskowska Julia, Romanowska Marta, Bilska Weronika, Karpińska Estera, Kaźmierczak Julia, Michalski Bartek, Michalak Bartek, Frątczak Bartek, Rosiak Szymon, Słowiński Kacper, Sobczak Wiktoria, Przespolewska Agata, Mitulska Andżelika, Bobrowska Sandra, Koziara Monika.

Ministranci

Z reguły słysząc ministrant, wyobrażamy sobie chłopca, ubranego w czerwony strój z białą komżą, oraz czerwonym kołnierzem, krążącym wokół ołtarza, dzwoniącego w odpowiednich momentach Mszy Świętej. Tymczasem obok tych najmłodszych są także i starsi młodzieńcy oraz panowie, są ministrantami, lektorami, kantorami.

Służba ministrancka, to również powołanie przy ołtarzu Chrystusa, nie każdy jest do tej służby wezwany i nie każdy to wezwanie przyjmuje. Przeżywając liturgie sakramentalną, jako ministrant uczy się przeżywać całe swoje życie jako służbę dla Boga i uświęcenie siebie jako chrześcijanina i zawsze, niezależnie od miejsca i środowiska w którym się znajduje jest nie przestaje być ministrantem – człowiekiem bliższym Panu Bogu. W życiu codziennym ministrant powinien postępować według reguł, które zostały nazwane “Zasadami Ministranta”. Ministranckie pozdrowienie „Króluj nam Chryste”, to pragnienie i dbałość, by Chrystus królował w jego sercu „Zawsze i wszędzie”.

Zasady ministranta:
1. Jest Dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu
2. Jak Święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię
3. Chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa
4. Naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci
5. Wypełnia nakazy Chrystusa: “Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”
6. Służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna
7. Podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia
8. Kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże
9. Mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów
10. Z miłości ku Bogu i ku bliźnim stara się unikać alkoholu i tytoniu

Poza zasadami, wg których powinien się stosować w całym swoim życiu, ministrant – i nie tylko, również cała służba liturgiczna – odmawia przed i po Mszy Św. modlitwę.

“Ministrare” znaczy “służyć”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo “ministrant” wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej.

1. Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej. Pomaga również po zakończeniu Mszy świętej.

2. Ministrant jest tym, który niesie znaki. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii mają szczególnie ważne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazać na inną rzeczywistość.

3. Ministrant powinien sam być znakiem. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że “uczestniczyć w liturgii” nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać. “Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując.

Ruch Światło-Życie

Jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Spotkania odbywają się w każdy piątek po wieczornej mszy św.

Duchowość członków Ruchu Światło-Życie wyraża się w ciągłym pogłębianiu osobistej relacji do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Jest to relacja miłości – całkowitego oddania się Jemu w wierze i posłuszeństwie na wzór Niepokalanej. Mocy do takiego osobowego oddania się udziela Duch Święty. On także jednoczy we wspólnocie żywego Kościoła, w którym każdy człowiek znajduje środowisko swojego wewnętrznego rozwoju oraz przyczynia się do wzrostu Kościoła zgodnie ze swym powołaniem.

Osobisty związek z Jezusem nawiązuje się i pogłębia przez stały kontakt ze Słowem Bożym, które staje się słowem życia dzięki codziennej modlitwie indywidualnej i wspólnej. Źródłem pełni życia chrześcijańskiego, a zarazem jego szczytem, jest liturgia, zwłaszcza eucharystyczna, pielęgnowana przez uczestników Ruchu w odnowionym posoborowym kształcie.

Uczestnicy Ruchu dają świadectwo Jezusowi Chrystusowi słowem i życiem. Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura, polegająca na uwalnianiu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia. Nowa Kultura realizuje się także przez podjęcie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Szczytem życia osobowego jest zdolność do złożenia daru z siebie w akcie pięknej miłości – agape, której przykład dał Chrystus Sługa.

(źródło: www.maksymilian.konin.pl)